Tuesday, May 03, 2005

Rene's reisverhaal

Dit is het verhaal van Rene, Marleen, Gijs (3 jaar oud) en Teun (1 jaar oud). Ze waren in het najaar 2000 bij ons op vakantie en hebben van hieruit allerlei uitstapjes gemaakt. Rene heeft er een leuk verhaal over geschreven, hoewel het nooit helemaal af is gekomen; er zat ook nog een reisje naar de Adirondacks bij.
Bij deze Rene's reisverhaal!
Annemiek


Hallo allemaal,
Nou dan eindelijk ons eerste reisverslag.
Maandag 18 september 2000
(dit impliceerd dat er nog meer gaat komen....) Zoals Luuk wel verteld zal hebben was het maar goed dat vader ons niet naar Brussel heeft gereden. Met een uur in file en een omweg door het plaatsje Zaventem, zijn we door Luuk's geweldige coordinatievermogen (slijm, slijm, maar ik heb hem nog wel eens nodig) toch nog op tijd op het vliegveld aangekomen, zij het met een uur vertraging. Dus niet zoals vader als eerste in de rij, maar min of meer als laatste in een lange rij. Ook de lange vragenlijst hebben we overleeft. We konden na een lauwe kop koffie rechtstreeks het vliegtuig in. Op dat moment is het handig als je kinderen bij je hebt want dan krijg je ineens een andere deur en mag je doorlopen naar het vliegtuig. Ook alle bagage was absoluut geen probleem. Als de kinderen een beetje moe kijken en aan de armen zijn aan 't trekken mag je zelfs de rugdrager voor in het vliegtuig leggen. Wat een service.
Wij zaten in de middenblok van het vliegtuig in rij 35, een rij van 5 stoelen breed. We hadden de middelste drie stoelen. De buitenste waren bezet, maar toen de kinderen de stoelen begonnen te beklimmen stond een man op en hij ging op een andere plaats zitten en dus hadden we de 'bestelde' 4 stoelen. De dame aan de andere zijde heeft het de hele vlucht vol gehouden naast ons, best knap! Er was in het vliegtuig voldoende plaats, dus anders hadden we ons opgesplitst en ergens anders een plaats verworven. De man die zo vrij was om plaats te maken voor onze familie was een onorthodoxe Jood. Hij en een collega 'van-achter-naar-voren-lezer-van-een-boek-met-vreemde-tekens' lag te snurken toen we drie kwartier moesten wachten voordat we opstegen in Brussel. Toen we opgestegen waren waren zij wakker. De stewardessen maakten toen alle verduisteringen dicht zodat iedereen kon slapen. Alleen dat van die twee mannen bleef open en zij hebben bijna de gehele weg in hun boekje gelezen en kosjer in de oren gepulkt. Omdat wij er net naast zaten scheen het licht precies bij ons. Maar goed, ik ben niet direct gaan matten in het vliegtuig want we moeten met deze maatschappij weer terug. Maar als ze op de terugweg weer in hetzelfde toestel zitten.....PS. Luuk/Pieter: de stewardessen waar ik het over had mag je hebben. Echt geen reden om met Continental te vliegen! De kinderen hebben van de vlucht absoluut geen last ondervonden vwb het opstijgen, vliegen en landen. Gijs vond het wel spannend en Teun had niets in de gaten. We konden trouwens niet buiten kijken omdat we niet bij de raampjes zaten, wel jammer want de lucht was redelijk open. Maar goed. We zijn drie kwartier te laat opgestegen maar waren toch nog op tijd aangekomen. Misschien hebben toch nog profijt gehad van de positieve polaire stroming in het ternaire gebied boven het inversieplafond van de intercontinentale lucht of de piloot heeft gewoon wat meer kerosine gegeven. Bij het uitstappen moesten we wachten op onze buggie en rugdrager. Gijs in de buggie gezet en Teun in de rugdrager en met zeven handen al onze handbagage dragen. Doordat we op onze spullen moesten wachten waren we dus ook hier als laatste bij de douane. Gelukkig was de rij niet zo lang (leek het). Maar toen we in de rij stonden zagen we dat het een zogenaamde zigzag-rij betrof zodat je al lopende dezelfde mensen meerdere malen tegenkomt. Overbodig te zeggen dat je op een gegeven moment geen respons meer krijgt als je beleeft 'How are you' zegt. Eindelijk waren we bij de inklaringsdouane (of zoiets). Net voor ons stond een stel dat had het groene formulier niet goed ingevuld en dus moesten wij daarop wachten. Ik natuurlijk mopperen dat ze het formulier eens goed moesten lezen voordat ze bij de douane aankomen. Uiteindelijk stonden wij voor de balie en wat blijkt: ons formulier was niet goed ingevuld. De reactie van Marleen hoef ik dus niet te vertellen. Na dit alles moesten we nog een kwartiertje of zo op de koffers wachten. Bij de douane konden we zo doorlopen omdat we alle vragen met 'nee' hadden beantwoord (dat stond ook als tip op het in te vullen formulier, anders moest je de koffers openmaken en zo). Micky stond al te wachten op ons. Hij was tenminste wel op tijd. Een mooie rit terug gehad, al hebben we allen af en toen lekker geslapen. Gijs en Teun waren toen al goed moe en konden niet veel meer hebben (af en toe huilen) maar met veel lollies en het noodransoen dat Micky bij zich had is alles goed terecht gekomen. Ik moet wel zeggen dat ik blij was dat Micky ons heeft gehaald. Zelf nog een stuk rijden is echt geen optie en zeker niet als je daar voor het eerst bent! Wat inderdaad opallend is als je over de highways rijd, is dat er ontzettend veel eettenten liggen. Ook opvallend is het groot aantal snel rijdende vrachtwagens. Echt loeihard rijden die. Maar goed dat er highway-patrols zijn met van die laserguns. Na een ontroerend weerzien hebben we nog wat kado's uitgewisseld en zijn we moe maar wel voldaan gaan slapen.

Dinsdag 19 september 2000
Na een redelijke nachtrust waren we iets te laat opgestaan om Bart, Tim, Niels en Micky uit te zwaaien. Oh ja, met redelijke nachtrust bedoelen wij als gezin met 2,0655 kinderen dat we maar 23 keer wakker zijn geworden van de kinderen die tussen ons insliepen. Wij hebben lekker ontbeten met Annemiek. Daarna een buitenwandeling over the property. Oh met Biego hadden we de dag ervoor al kennis gemaakt. Gijs natuurlijk panisch. Vandaag ging het met de kombinatie kinderen-hond in vlagen een stuk beter. Gijs heeft zelfs al met Biego gewandeld! Des middags hebben we Niels en Tim van school gehaald. Gijs liep met Annemiek over het terrein waarop een schooljuf (die Annemiek kende) vroeg ofze iets gemist had of dat haar nieuwe zoontje was. Daarna naar een suuuuuuuupermarkt geweest. Oke de Phicoop is best groot. Trefcenter is zelfs nog groter, maar dit is (tot nog toe) de grootste die ik heb gezien. Bijna alles is er verkrijgbaar. Tim en Niels konden de weg goed vinden binnen de winkel. Ze hadden zo alles gevonden. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen. Daarna Bart op school opgehaald en naar een speelplaats gereden aan het Cayuga-lake. De kinderen hebben zich prima vermaakt. Vervolgens naar huis gereden en beginnen met koken. Ondertussen waren Gijs en Teun helemaal op. Dus veel gegeten hebben ze niet meer. Gelukkig zijn ze wel snel gaan slapen. Op naar de volgende vermoeiende dag.
Groetjes van ons allemaal.Dag daar ben ik weer. We hadden dinsdag al proberen te bellen bij vader en bij Marleen thuis maar bij beiden geen gehoor. Ook moeten we nog wennen dat we hier s'morgens moeten bellen om jullie te bereiken vanwege het tijdsverschil. Maar via mails gaat het ook denk ik.

Woensdag 20 september 2000
Lekker geslapen. We zijn op tijd naar bed gegaan. Onze ogen vielen om een uur of negen gewoon dicht. s'Morgens waren we op tijd op. Gijs en Teun waren om 6 uur wakker en we hebben ze nog een uurtje kunnen kalmeren bij ons in bed. Nog voor de meesten op waren zijn we opgestaan. Alleen Bart lag in de kamer wat spelletjes te spelen. We hebben lekker ontbeten met de kinderen, maar de tijd met hun was kort omdat ze naar school moesten. Volgens het journaal zou het een mooie dag worden dus hadden we besloten een park op te zoeken om wat te wandelen. We heben besloten om naar Treman Park te gaan. Dit ligt op een korte afstand van het huis (een paar kilometer). Dit park is niet zo groot. Ik denk zelfs een van de kleinste, maar zoals kinderen ook doen: eerste een klein stapje van de vertrouwde omgeving af en vervolgens een stapje verder enz. Om te wennen aan het verkeer en de -regels mocht ik van Annemiek rijden in de Plymouth Grand Voyager. Kaasje dus. Leuk autootje om Kessel-Eindhoven te doen....Treman park bestaat uit een beek/riviertje en veel watervallen. De omgeving doet sterk denken aan het noordelijk deel van Frankrijk. Je kunt van twee kanten de route bewandelen, nl. van boven naar onder of van onder naar boven. De afstand is ongeveer 2 miles. We hebben gekozen om boven te beginnen en dan niet helemaal naar beneden te lopen (omdat je dan ook weer omhoog moet naar de auto) maar een rondje langs het water. Best indrukwekkend het watergeweld. Gijs heeft het stuk zelf gelopen (een paar kilometer) en Teun zat in de rugdrager. Onderweg lekker gepicknicked. Op de terugweg (bergop) was Gijs het wel moe, maar hij heeft het hele stuk toch gelopen. Terug bij de auto was het 12 uur en zijn we terug naar huis gegaan. We hoopten eigelijk dat de kinderen even gingen slapen maar dat zat er niet in. Dus maar gewoon op gehouden. Om half twee was de school uit van Tim en Niels en hebben we ze opgepikt bij de weg toen ze met de schoolbus aankwamen. Daarna lekker koffiegedronken en hebben ze met z'n allen gespeeld. We hebben voor het eerst een slangetje gezien bij het huis. Supersnel beestje. Hier zitten trouwens ook heel veel herten. Op de heenweg langs de autosnelweg veel gezien en afgelopen dinsdag toen we over het terrein bij Annemiek liepen, liep een groot hert in het bos. Ook vandaag verschillende gezien. Micky vertelde dat er per jaar in de staat New York 12.000 herten doodgereden worden. Over ruim een maand begint het jachtseizoen dan kun je een vergunning kopen om een aantal herten af te schieten. Dit feest begint met pijl en boog en later in het seizoen met geweren. Na de koffie was het nog geen drie uur en het was lekker weer dus zijn we er weer op uitgetrokken. Dit keer is Annemiek niet meegegaan (zonder ons moeder). We zijn naar de onderkant van het Treman Park gereden, naar het stuk dat we nog niet gezien hadden. Ook hier hebben we weer een stuk gewandeld. Gijs kreeg er maar geen genoeg van. Toen we een rondje gewandeld hadden over een relatief vlak stuk wilde hij nog een berg op. Dus hebben we dat maar gedaan omdat we dachten dat hij wel snel zou opgeven gezien de ochtend-ervaring. Hij kreeg er maar niet genoeg van en heeft zelfs een stukje bergop gerend. Om even een indruk te geven: de helling was best steil, zeker als je een zware rugzak op hebt. We waren zo een meter of honderd hogerop. Toen hebben we maar gezegd dat we weer naar beneden gingen. Met de auto zijn we een andere route teruggereden om gevoel te krijgen vande omgeving en zo (extra kilometers maken). Terug bij huis sliepen de twee. We hebben ze maar laten slapen in de auto. Ondertussen was Annemiek al bezig met het eten. Wat een service. Vooral de eigengemaakte soep was lekker. Niels heeft de boontjes en worteltjes uit de tuin geplukt. Nu moet hij nog leren om ze ook te eten...Na het eten nog even met de kippen gespeeld en Micky heeft even 1/3 deel van het gras gemaaid. Gelukkig groeit het niet zo hard anders had je er een dagtaak aan. Alle kinderen zijn nu weer naar bed. Nu even een momentje voor ons zelf en plannen waar we morgen naar toe gaan. Voor het weekend weten we dat al: naar de Elmira Airshow. De kaartjes hebbenwe al gekocht in de supermarkt. Nou dat was het weer voor vandaag. Groetjes van ons allemaal.

Donderdag 21 september 2000
Vanmorgen lekker uitgeslapen opgestaan. Het werk- en schoolvolk was al het huis uit. We hoorden een voicemail-message 'Hallo, Hallo, Hallo'. Dit bleek vader te zijn. Om een uur of negen hebben wij geprobeerd terug te bellen, maar opa en oma waren weer in de tuin aan 't werken. Toen we aan smikkelen waren van ons ontbijtje ging de telefoon weer. Dit keer hebben we voor het eerst met Opa en Oma kunnen praten. Omdat Annemiek om tien uur in het ziekenhuis een vergadering had van een half uurtje zijn we ruim na het ontbijt samen daar naar toe vertrokken. We hebben rond het ziekenhuis gewandeld en wat gepicknicked. Steeds als we nu onderweg zijn vraagt Gijs wat te drinken. Dat begint al als we net de deur uit zijn. Als je ze een keer in de auto voert dan ben je verkocht. Maar ja het is vakantie. Dat slaan we er wel weer uit. De vergadering duurde wat langer als gepland maar Annemiek is er tussenuit geknepen. We wilden eigenlijk naar de Taughannock Falls omdat die in de richting van het ziekenhuis liggen, maar Annemiek moest nog naar het dorp (zoals ik Ithaca noem) om wat films terug te brengen. Dus besloten we om naar de Buttermilk Falls te gaan. Deze liggen net buiten Ithaca. Eerst nog de films wegbrengen. Dit was wel grappig. Annemiek reed de auto naar de parkeerplaats van de filmzaak, maar parkeerde niet. Ze reed door naar een drive-in container (een soort grote brievenbus) waar de films in gedumpt kunnen worden (dan hoef je de auto niet uit). Wel zo handig. Bij de Buttermilk Falls nogmaals wat drinken want Gijs had weer dorst gekregen. Daarna alle spullen gepakt die we nodig hadden voor de klim enTeun in de rugdrager gezet. De klim was prachtig. De Buttermilk Falls is een Gorge van een paar honderd meter hoog waar een aantal watervallen zijn. De grootste en breedste is beneden. Langs de watervallen loopt aan beiden zijden een pad (rechts direct aan de watervallen en links door het bos). We zijn aan de rechterzijde naar bovengelopen. Het waren heel veel trappen. Onderweg zijn we maar weinig mensen tegengekomen. De paar mensen die we tegen kwamen zeiden tegen Gijs: "Did you walk all the way up by yourself?" Ze konden niet begrijpen dat zo'n klein manneke helemaal naar boven kon lopen. Teun sliep inmiddels in de rugdrager. Onderweg verschillende types eekhoorntjes gezien. Rappe beestjes. Boven aan de watervallen hebben we in een hutje gepicknicked want het was al half een geworden en Gijs had weer dorst. We hadden niet veel bij ons, wel wat drinken en appels maar geen boterhammen omdat we er eigenlijk op hadden gerekend dat Gijs niet helemaal naar boven zou lopen. Van het geknaag werd Teun ook wakker en hij heeft toen een appeltje meegegeten. Ondertussen was het best wel frisjes geworden. Ook hadden we geen warme kleren bij ons. Slechte voorbereiding! (vanmorgen toen we vertrokken had ik nog snel een korte broek en een t-shirt in de auto gegooid voor het geval dat het warm weer zou worden. Niet aan gedacht dat het nog kouder zou kunnen worden...) We zijn toen aan de linkerzijde naar beneden gelopen. Omdat het al kwart over een was, zijn we daarna rechtsteeks naar huis gereden en hebben we de kinderen in bed gestopt. Teun heeft niet zo lang geslapen, maar Gijs tot een uur of vier. s'Middags zijn we thuis gebleven en hebben de kinderen gespeeld. Teun heeft nog z'n eerste reisongeval gehad. Hij viel ongelukkig recht op z'n gezicht waardoor een tand door lip ging. Alles onder het bloed en een heel dikke lip. Wat heeft hij toch een pech. Als het geen buil op z'n hoofd is, is het wel wat anders. Zonde van z'n kereltje. s'Avonds moesten Micky en Annemiek naar een ouderavond van Bart en hebben wij de kinderen naar bed gebracht. Ging redelijk goed laten we maar zeggen. Wat we morgen gaan doen weten we nog niet maar volgens de weersverwachtingen wordt het de komende dagen slecht weer; koud en regen/onweer. Dus waarschijnlijk wat binnenactiviteiten. In elk geval zullen we ons meer moeten kleden. Groetjes.PS. Gerard ben je al een beetje misselijk of valt zo'n zwangerschap mee? Luuk hoe is het met Noud? Slaap je nog wel...

Vrijdag 22 september 2000
Vanmorgen lekker laat opgestaan (8:00). Niels voelde zich niet lekker is thuisgebleven. De weersverwachting van de dag was mogelijk regen. Toen we opstonden was het prachtig weer. Bijna geen bewolking. Na het ontbijt is Annemiek thuisgebleven met Niels en zijn wij vertrokken naar de Taughannock Falls. Dit ligt op een mijl of 10 van het huis vandaan. Dit is een waterval die hoger is dan de Niagara watervallen (ong. 225 feet hoog). De watervallen en de Gorge is ontstaan in de ijstijd door een gletsjer. Nadat het ijs vertrokken was, is door erosie een kloof ontstaan. De waterval komt ook steeds verder naar achter te liggen. We wisten dan ook niet hoever we die dag moesten lopen (kon wel 10 cm verder zijn dan in de boeken stond aangegeven). Eerst zijn we naar het viewpoint gegaan aan de bovenzijde van de waterval, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de kloof en waterval. Daarna zijn we naar beneden gereden om een wandeling te gaan maken naar de waterval. Annemiek had al verteld dat de wandeling een vlak stuk betrof zonder beklimming. Dit bleek te kloppen. Je kon daar komen met wandelwagentje als je wilde. Edoch, wij hadden ons helemaal uitgedost met wandelschoenen, Teun in rugdrager en rugzak met fototoestel. Gijs moest het stuk lopen. Het was een prachtige wandeling. Indrukwekkend zijn de steile hoge rotsen vanl eisteen. Je zien heel veel gevallen gesteente van partijen kleine stukjes leisteen tot grote brokken gesteente. Onderweg wat joggende menopauzende Amerikaanse tegengekomen. Deze zijn steeds heel vriendelijk (bijten niet) en geven Gijs komplimentjes zoals: you did a great job walking all the way up here. Wat ze niet gehoord hebben is dat Gijs om de 5 minuten iets te drinken moest hebben en dan weer iets in de schoen had (wat ook vaak bleek tekloppen). Trouwens het drinken hebben we na een tip van Annemiek goed opgelost; we nemen nu steeds een fles water mee. Daar mogen hij en Teun zoveel van drinken als ze willen. Beter dan al dat zoete spul. En het werkt prima. Na een half uurtje lopen hadden we de aangegeven 0.75 miles erop zitten enwaren we aanbeland aan de waterval. Daar hebben we gepicknicked en wat foto's gemaakt (Luuk en Gerard zullen wel dezelfde hebben). Vervolgens rustig teruggelopen over hetzelfde pad omdat je geen rondje konmaken. Ook nog een stukje over de rivierbedding gelopen. Daar hebben we trouwens weer gepicknicked want de mannen hadden weer honger en dorst. Gijs is nog in een klein plasje water gevallen; broek nat. Dat is trouwens totnog toe de enige keer dat zijn broek nat is geweest. Het was ondertussen half een toen we bij de auto aangekomen waren en hadden we lekkere trek gekregen. We besloten om frietjes te gaan eten. We besloten om naarTrumanburg te rijden. Dat ligt maar een paar mijl daarvandaan. Trumansburg is maar een heel klein plaatsje en we konden alleen wat pizzatenten vinden en een ijskeet (Not you dad's) die Annemiek ons aanbevolen had. Maar we moesten frietjes hebben! Omdat de mannen al bijna in slaap gevallen waren, hebben we besloten naar Ithaca te rijden om daar wat te zoeken. In Ithaca kon ik alleen een pizzatent vinden en de kids sliepen ondertussen al. Dusmaar een pizza en wat drinken bij Roma gehaald (zo'n naam hebben de pizzatenten bij ons ook). We zijn weer naar Steward Park gereden om daar dit geweldig ruikende ding tegaan oppeuzelen. Daar aangekomen werden de kinderen wakker en hebben ze lekker meegegeten. Daarna naar de speeltuin in dit park. In de speeltuin zijn we nog wat mensen tegengekomen die dachten dat we Duitsers waren gezien onze taal. Big mistake.... Ook vonden de mensen onze kinderen 'kjoet'. Pieter: van de speeltoestellen hier kun je nog wat leren. Ze zien er degelijk en veilig uit voor zover ik dat kan beoordelen. Nadat ze genoeg gespeeld hadden hebben we een van de supermarken bezocht en zijn we weer terug naar huis gereden. Daar hebben de kinderen wat gespeeld met Bart, Tim en Niels. Gijs begint steeds meer te spelen met Niels. Ze zijn van hetzelfde kaliber denk ik. Om een uur of tien vielen onze ogen dicht enzijn we gaan slapen.

Zaterdag 23 september 2000
Dit is de grote dag!!!We gaan naar de airshow in Elmira (http://www.warplane.org/WOE2000s.htm). De dag waarom we de reis naar Amerika hebben gemaakt...We zijn met de twee auto's gegaan. Vol geladen en wel. Om een uur of half elf kwamen we aan. Het was redelijk bewolkt. In elk geval niet het beste weer voor een luchtshow. Toen we aankwamen bleek ik de schoentjes van Teun vergeten te zijn. Dan maar een dag zonder schoentjes. Er was veel te zien op de luchtshow. Heel veel oude vliegtuigen van rond de Tweede Wereldoorlog tot de hedendaagse gevechtsvliegtuigen (waar ik meer van hou). Je kon bij de meeste vliegtuigen komen en zelfs in verschillende vliegtuigen lopen zoals de heel oude flying fortresses (waar je $4 voormoest betalen) tot een supergrote C5 Galaxy transportvliegtuig (gratis). Je kunt wel raden wat we wel en niet gedaan hebben. De Galaxy is echt indrukwekkend. Om een indruk te geven: Je kunt er gemakkelijk een grote traktor met wagen en nog wat in rijden van achteren en omdat de neus omhoog kan klappen kun je er voor weer uitrijden. En dan blijven er nog 72 zitplaatsen over voor passagiers in het bovendek! Toen het regende hebben grote groepen mensen geschuild in het vliegtuig en onder de vleugels. Plaats zat. Mooie demonstraties van een F18 Hornet, F117 Stealth en een C140 transportvliegtuig. Ik zal jullie verder niet vermoeien met al het moois wat ik gezien heb. De show werd afgesloten met een demonstratie van het Canadese demoteam 'Snowbirds'. Na dit alles vastglegd te hebben op de gevoelige film zijn we weer naar huisgereden. Het was inmiddels rond 5 uur. Niels zat bij ons in de auto (because he had to). Onderweg sliepen ze allemaal. We zijn naar Ithaca gereden naarde Pizzahut. Luuk, je had gelijk. De pizza's zijn echt lekker. Trouwens toen we de parkeerplaats bij de pizzahut opreden was Niels in een keer klaarwakker. Wonderbaarlijk. Gijs en Teun moesten we wakker maken. Die waren in een diepe slaap. Daarna naar huis en de kinderen in bed gestopt. Doodop waren ze. Wat we morgen gaan doen weten we nog niet, maar we moeten nog wat kopen voor Bart z'n verjaardag. Hij stelde voor om terug te rijden naar Elmira om naar een heel grote speelgoedzaak aldaar te gaan. Zelfs Niels kan je zo de richting wijzen naar dat soort zaken. Amazing. Groetjes en tot de volgende keer.
Hallo, daar benne we weer. Zondag 24 december 2000
Vandaag een regenachtige dag. De kinderen waren laat wakker en dus lekker uitgeslapen. De hele dag z'n beetje binnen gezeten. Bart voelde zich niet lekker. En dit net voor zijn verjaardag! Micky, Tim en Niels zijn s'morgens naar de Mall om wat te kopen voor Bart's verjaardag. s'Middags zijn we om een uur of drie naar Pyramid Mall gereden om er even tussenuit te zijn. Dit is een overdekt winkelcentrum in Ithaca waar allerlei winkels zijn. Om 5 uur sluiten ze en dus moeten we weer terug. Leuk detailis dat ze er een Internet-stand hebben midden in de promenade waar iedereen gratis gebruik van kan maken. s'Avonds m.b.v. internet een hotel geboekt bij de Niagara watervallen (Howard Johnson Hotel). We hebben voor twee nachten geboekt (dinsdag en woensdagnacht). De bedoeling is dat we vervolgens naar de Letchworth state park rijden (bij Castile) en daar ook een overnachting zoeken. Dit statepark moet de Rocky Mountains van het noorden zijn en dat willen we weten.
Maandag 25 december 2000
Vandaag is het Bart's verjaardag. We zijn op tijd opgestaan vanmorgen om hem te feliciteren met z'n 12e verjaardag. Zijn kado's krijgt hij vanavond na school en als Micky terug is. Tim is vandaag aan de beurt om ziek thuis te blijven. Het weer is vandaag vrij goed. In elk geval geen regen. We helpen eerst wat in het huishouden en gaan dan naar Watkins Glen State Park. Dit is een park dat op een kilometer of 30 tot 40 hiervandaan ligt en een aantal mooie watervallen moet hebben. We zijn om een uur of tien vertrokken. Om elf uur zijn we aan 't wandelen. We hebben de tocht van onder naar boven gelopen door de Gorge. Het is hier inderdaad heel mooi. Een aantal grotere watervallen en een aantal kleinere. Aan de top hebben we gepicknicked. Vervolgens zijn we boven langs via de Indian Trail teruggelopen. Om ongeveer twee uur zijn we weer terug bij deauto. Onderweg nog een aantal eekhoorntjes gezien. Gijs heeft weer het hele stuk gelopen. Best knap gezien het aantal trappen dat we hebben beklommen! Teun ligt te slapen in de rugdrager. Daarna terug naar Ithaca. We gaan eerst naar Wegmans (supermarkt) om wat inkopen te doen voor morgen als we naar de Niagara watervallen rijden. Om een uur of half vier zijn we weer terug bij het huis en zijn we op tijd om Bart te verwelkomen als hij om 4 uur uit school komt. Micky komt wat later. Bart krijgt dan zijn kado's: een radiografisch bestuurbare auto (een joekel) en een tafel met 10 verschillende spellen (tafelvoetbal, biljart, enz.). Hij vindt zijn kado's leuk en bedankt iedereen. Annemiek had lekkere chocoladetaart gemaakt en daar hebben we lekker van gesmuld voordat we aan tafel gingen om het diner te nuttigen (toetje eerst).Groetjes,en tot over een paar dagen als we terug zijn van onze reis in de reis.
Hallo allemaal.Weer terug van een prachtige rondrit naar de Niagara watervallen en Letchworth State Park. De verslagen van vrijdag, zaterdag en zondag volgen nog (nog geen tijd gehad om te typen vanwege het mooie weer. Maar vooral zaterdag een speciale verrassing van de familie gehad (mijn eerste vliegles.....) Details volgen nog wel. Morgen (maandag 2 okt.) gaan we naar New York voor een paar dagen (HowardJohnson Express Inn, 26 Route 1 North, New Jersey, tel. 732-828-8000). We hebben voor twee nachten een kamer en zijn waarschijnlijk op woensdag 4 oktober (laat) weer terug. Daarna op vrijdag 6 okt. vertrekken we naar de Adirondacks voor een lang weekend en op woensdag volgende week komen we weer terug. Dus nog veel voor de boeg.Tot ziens.

Dinsdag 26 september 2000
We mochten de groene auto van Annemiek lenen en daarmee zijn we om een uur of half tien vertrokken op een licht bewolkte dag. Uiteraard na eerst de auto volgeladen te hebben met allerlei reisspullen (kanonne vol zeggen ze wel eens). Het plan is dat we richting noorden rijden naar Lake Ontario en dan west langs dit meer via Rochester naar de Niagara watervallen. Voordat we vertrokken heeft Micky nog wat last minute instrukties gegeven over de auto; de kilometer teller werkt niet (alleen boven de 55 mi/hr), de benzinewijzer zwabbert (dus let op dat je niet zonder komt te staan), des chuifdeur kan niet van buiten worden geopend of gesloten worden met een sleutel (heeft Niels ooit eens een stokje in gestopt), hoe de cruisecontrol werkt en waar de handel zit om de benzinedop te openen. Het is een prachtige route. Eerst zie je af en toe Cayuga Lake (waar Ithaca ook aan ligt) en vervolgens rij je langs Seneca Lake. Prachtig grote meren.We passeren Seneca Lake aan de noordzijde. Hier ligt ook een State park, we stoppen hier eventjes en rijden dan door richting Lake Ontario. We nemen de weg direct langs dit meer richting westen (Rochester) in de hoop een mooi uitzicht te hebben over het supergrote meer. Dit valt tegen; over het algemeen loopt de weg zover van het meer of zitten en bossen tussen weg en meer dat je er niets van ziet. We passeren heel veel fruitgaarden (veel appels). De kinderen hebben niet veel geslapen en beginnen na een uur of twee rijden toch wel moe te worden van de rit en dus willen we even stoppen. Dat valt tegen omdat er bijna geen stopplaatsen zijn. Net op het moment dat we wilden omkeren naar een stopplaats, precies op de plaats van draaien blijkt dit een park te zijn! Net op tijd dus. Dit park ligt aan het meer en biedt een heel mooi uitzicht. We peuzelen lekker de broodjes gezond (met tonijn) op die we hadden meegebracht (recept Annemiek). Daarna doorkarren via de grote stad Rochester (waar je doorheen moet), met Marleen als kaartlezer. Dit ging boven verwachting uitstekend. Geen meter verkeerd gereden! Naarmate de dag vorderde wordt het beter weer. Het zonnetje schijnt volop! We arriveren ten noorden van de Niagara watervallen en doen het State Park 'Fort Niagara' aan. Ook hier weer een prachtig uitzicht over het Ontariomeer. Het is een heldere dag en we zien aan de overzijde van het meer Toronto (Canada) liggen met de hoge flatgebouwen en een uitzichttoren. Fort Niagara is van oorsprong een vestigingsplaats. Wij doen de vestiging niet aan omdat het een uur of drie is. We gaan rechtstreeks naar ons hotel dat we hebben geboekt. Dat ligt dicht bij de brug die Amerika en Canada met elkaar verbind aan de Mozes Parkway. We vinden om een uur of half vier ons hotel. We zien direct naast ons hotel een helicoperplatform liggen. Je kunt daar rondvluchten boven de watervallen maken. Best leuk om te zien hoe zo'n kleine heli daar opstijgt en vertrekt, alleen heel dicht bij het hotel en een takke herrie. Dit valt binnen gelukkig mee. We hebben een prachtige hotelkamer. Eest alle spullen in de kamer gebrachten dan de kinderen ingeladen in de bekende transportmiddelen (buggie en rugdrager) en op naar de watervallen. We gaan eerst naar de Amerkaanse zijde naar de Niagara Falls State Park (een van de oudste parken in Amerika). Wehebben een mooi uitzicht over watervallen, alhoewel je niet echt tegen de watervallen aankijkt, maar maar vanuit de zijkant. De zon staat laag over Canada; dit is echt de verkeerde zijde om foto's te maken, maar goed we zijn nu aan deze zijde en hebben geen puf meer om naar de andere zijde te lopen. We bezoeken Goat Island (een eiland in het midden tussen de watervallen in). We doen wat niet veel Amerikanen doen, nl. lopen. Je kunt daar ook komen met een auto; er is een grote parkeerplaats in het midden van dit eiland. We hebben toch wat mooie foto's kunnen maken van de watervallen inclusief regenboog! Het is dan ongeveer half zes en Teun begint zwaar te worden. We gaan eerst eten en dan de kids het bed in. Omdat we in de buurt niets gezien hebben halen we eerst de auto op om een eettent op zoeken. No problem in the States zou je zeggen. Nou dat viel toch even tegen. De Amerikaase zijde is geen rijke buurt. Je ziet dat aan de gebouwen (verouderd, verpaupering) en de wegen (heel veel gaten in het wegdek, naarmate je dichter bij de stad komt nog erger dan Belgie). Na wat omzwervingen vinden we een Pizzahut (liever naar de big-M, maar die konden we niet vinden?!). Na het eten zijn de kinderen doodop en gaan we naar de hotelkamer. Het in bed stoppen is nog een probleem. Opeens zijn ze door het dolle heen en springlevend (met de nadruk op spring). Ze springen nl. op het bed, rennen rond en hebben de grootste lol. Krijg ze dan maar in slaap als maar 1 kamer hebt! Of dat komt door de pizza, de hotelkamer of door de bak yogurt die ze nog in de kamer hebben genuttigd, ik weet het niet. Op een gegeven moment hebben we de lichten gedoofd, TV uit en Marleen en de kinderen samen in bed om ze te kalmeren. Ik ben toen op de wc gaan zitten met het licht aanom het reisverslag te schrijven (geen laptop bij me..).Om een uur of 9 liggen ze te slapen in bed en kunnen we nog even hotel-TV kijken (sport...). Op naar de volgende dag.

Woensdag 27 september 2000
Na een roemoerige nacht (Gijs bij papa in bed en Teun bij mama) worden we om een uur of 7 wakker. Vannacht heb ik Teun nog uit bed horen vallen; ineens een bonk, maar de vloer heeft het gehouden. Na wat was en douchewerk gaan we ons 'free-continental-breakfast' nuttigen. Dit wordt geserveerd aan de overzijde van onze kamer, wel zo gemakkelijk! De ontbijtruimte is de helft kleiner dan onze hotelkamer en er staan welgeteld 3 tafeltjes en dito stoelen in. Niet slecht voor een hotel met 80 kamers! Gelukkig staan er net mensen op toen we met onze schattige kinderen (dat zijn hun woorden) binnenkwamen. Het ontbijt bestaat diverse soorten donuts (plain, gebakken, zoete, heel zoete en nog zoeter oh ja en met chocala). Verder wat koffie (slappe Amerikaanse), thee en melk. De mevrouw die dit zaakje regelt bied Gijs een bordje cereal aan (soort cornflakes maar dan kleiner). Ik doe daar wat melk bij zoals ze normaal gegeten worden. Met dit laatste is Gijs het niet mee eens en dus begint een toestand in de kleine ruimte. De mevrouw lost dit onmiddelijk op door Gijs een bord puur aan te bieden (doet ze met haar kinderen ook altijd). Dit werk. We knoeien ons tafeltje helemaal onder (copyright Teun) en vertrekken dan maar na een kwartiertje, plaatsmakend voor andere gasten die ondertussen binnengepropt staan te wachten. We doen zoals andere gasten ook doen; nl. nog wat spullen bij elkaar graaien en in onze kamer opeten (zal het kamermeisje niet leuk vinden want we zitten nog maar net of het bordje cereal valt over de vloer). Verder werkt dit concept prima. Tip om te onthouden voor de volgende dag... Deze dag gaan we naar de Canadese zijde. We passeren te voet de Amerikaanse douane en lopen over de brug naar Canada. Daar moeten we onze paspoorten laten zien en krijgen we een stempel in het paspoort. De Canadese zijde ziet er veel beter uit; meer onderhouden en proper. Hier zie je ook splinternieuwe hotels en in aanbouw zijnde hotels. Veel investeringen dus. Van de Canadse zijde kijk je recht tegen de watervallen aan. Je ziet de Amerikaanse en Canadese watervallen (deze laatste noemen ze de Horseshoe Falls vanwege de vorm). Omdat het ochtend is staat de zon aan de Amerikaanse zijde en dus eigenlijk weer aan de verkeerde kant om goede foto's te kunnen maken, maar ja, je kunt niet alles hebben in 't leven (toch wel een rolletje volgeschoten). Terug naar de Amerikaanse zijde moeten we eerst in Canada $0.50 p.p. betalen om terug te keren... Bij de douana allelei vragen, maar we kunnen vrij snel door. Op de terugweg naar ons hotel even binnenwippen bij een warenhuis aan de Amerikaanse zijde (de Factory Outlet). Na wat zoeken een ingang gevonden (dit zegt eigenlijk al genoeg). Binnen zijn wat winkels, voornamelijk kleding. Bijna geen klanten te zien en dus zijn we hier weer snel weg. Even voor 2 uur stappen we in de auto om naar Buffalo te rijden. Dit is een grote stad ten zuiden van de watervallen. We kunnen hier naar een naval-war-museum (marineschip, duikboot, vliegtuig en wat binnenactiviteiten) of naar de Zoo. We besluiten om dit laatste te doen omdat dit wat dichterbij ligt, goed weer is en de kinderen daar wat meer aan hebben. Het is zo'n uur rijden (slechts 1 weg; 384Z). Bij de dierentuin zijn we tot sluiting om 5 uur gebleven en hebben eigenlijk alles in vogelvlucht gezien. Gijs en Teun vonden de eendjes het leukst. Kunnen we net zo goed aan de Maas zien, maar goed. Ook de loslopende eekhoorntjes doen het goed bij de kinderen. Hierna naar de K-mart o.a. wat pampers en levensmiddelen kopen. Als verrassing (voor de kinderen uiteraard) gaan we naar McDonalds. We zien in de verte in het noorden donkere wolken komen. Op de terugweg zien dan ook dat het flink heeft geregend. Terug in het hotel leggen we de matras van 1 bed op de grond en leggen de kinderen daarin. Het gevecht begint weer. Ze zijn opeens weer door het dolle heen. Maar ook vandaag krijgen we ze weer aan 't slapen.

Donderdag 28 september 2000
Gisteravond heeft Gijs zijn fippie weggegooid. Deze was helemaal kapot (we zeiden uiteraard niet dat we een reserve hadden). Hij heeft goed geslapen zonder! We zijn al om een uur of half 7 wakker. Eerst wordt Gijs wakker. Hij vindt dat het al licht is (als het donker is moet hij slapen). Ik zeg dat het een straatlamp is, maar hij is niet te overtuigen. Na een korte diskussie is hij en de rest klaarwakker. We hebben wat melk en koffie gehaald als continental breakfast en we hadden brood, boter en beleg gisteren in de K-mart gekocht. Dus lekker ons eigen ontbijt in de hotelkamer! Om een uur of half tien vertrokken richting Letchworth State Park. Marleen kaartlezen en ook nu weer zonder omrijden onze bestemming gevonden. Op de highway moesten we voor een kort stukje 18 cent betalen. Echt de moeite. We hebben zoveel mogelijk de highways vermeden; niet voor het geld maar om wat te zien van het land. Dit schiet niet zo snel op maar levert wel een indruk van het landschap op. Op de achterbank levert de rit wisselend lachen en huilen op. We slaan een State Park over (Darien). Dit park heeft veel attracties voor de kinderen maar we moeten ons doel halen. Rond 12 uur komen we aan bij ingang Castile. Even wat eten en dan en dan wandelen. Er zijn drie watervallen; de lower Falls, the Middle Falls en de Upper Falls. Deze hebben we al lopend aangedaan. Prachtig uitzicht. Je kunt hier geen mooie wandeltochten maken; over het algemeen moet je over hetzelfde pad weer terug of over de weg. Na deze wandeling zijn de kinderen doodop. Het is al bijna vijf uur en we besluiten een slaapplaats te gaan vinden. Op het park zelf zijn een aantal Inn's, maar navraag leert ons datdeze $75 per nacht kosten. Wel wat veel en dus nemen een lijst met hotels/motels die we gekregen hebben en rijden naar het plaatsje Perry (een half uurtje rijden). Het grootste gedeelte rijden we door het park. Af en toe moet je remmen voor de herten die oversteken. Er zitten er ontzettend veel. In Perry vinden we een Motel voor een kleine $50 (Park Lake Motel). We zijn de enige huurders volgens mij. Alles ziet er prima uit. Gijs ligt ondertussen te slapen in de auto en we laten hem even liggen. Nog even naar de lokale supermarkt om wat mondvoorraad in te slaan voor de avond en ochtend en dan een hapje eten. We kiezen voor een familie restaurant. Prima gegeten al bestaat het voor een groot gedeelte uit frietjes. Daarna terugnaar het motel en de kinderen in bed poberen te krijgen. Dit proces duurt weer een uurtje.... Om een uur of negen slapen ze uiteindelijk en kunnen wij weer even naar de Olympics kijken hoe de Amerikanen het doen.

Dag allemaal,
Nu even bijtypen om alles vast te leggen.
Vrijdag 29 september 2000
Na het verlaten van het motel rijden we weer richting Letchworth Park. Het weer ziet er goed uit. Afgelopen nacht heeft het volgens het weerbericht gevroren. Bij het park aangekomen moeten we ook nu weer $5 betalen om erin te komen (rond deze tijd zijn veel parken gratis behalve de meer populaire...). We rijden eerst naar het noorden naar een soort stuwdam. Daar aangekomen zagen we dat het water aan beide zijden van de dam even laag stond (weinig stuw, veel dam). We rijden dan zuidwaarts in het park langs de Gorge. Af en toe is er een stopplaats met uitzichtpunt, maar over hat algemeen zie je daar niet veel omdat er te veel bomen en struikgewas voor staat. Toch indrukwekkend! De kinderen halen we niet uit de auto bij zo'n stopplaatsten; te veel werk. Meestal is het even uitstappen, kijken, foto maken en weer verder. We gaan route 15 lopen. Deze loopt volgens de kaart naar beneden tot in het dal en dan via een andere weg weer naar boven. Via de weg kom je dan weer bij de auto. De route begon al dalend in het bos; prachtig. Toen we beneden waren, ging het paadje over in een heel smal paadje door hoog gras, struiken, omgevallen bomen en meer van dat moeilijk begaanbaar terrein. In dit terrein moest Gijs gedragen worden (ook Teun nog op de rug...). Opeens waren we het paadje kwijt. Gezien de ervaring met verkeerd lopen in Oostenrijk zijn we toen omgekeerd en hetzelfde pad teruggelopen. Toch nog een mooie wandeling gehad, al was het wat anders dan we hadden voorgesteld. Na nog wat wandelenen picnicken zijn we richting Annemiek teruggereden. Om een uur of half vier waren we in Corning en zijn we nog even het Corning Museum of Glas geweest. Dit is tot een uur of vijf open. We kwamen binnen in de afdeling verkoop. Hier stonden heel veel glazen uitgestald. Ik heb eerst even met Gijs gepraat dat hij in elk geval nergens met de vingers aan mocht komen! In het museum zijn heel veel displays te zien over de geschiedenis van glas maken, manier van glasmaken en heel veel voorwerpen die van glas worden gemaakt. Heel interessant, al hadden we lang niet de tijd om alles te lezen en te zien. Er is ook een show waarbij je op een tribune zit en kunt zien hoe glasblazers werken. Helaas waren we te laat om dit te zien. Na dit intermezzo zijn we naar Ithaca-stad doorgereden en hebben we gegeten bij Taco Bell (hadden we nog niet gehad). Het was daar stampensvol en eigenlijk viel me dat eten tegen. Misschien verkeerde moment, maar ja. Om een uur of acht bij Annemiek terug, een beetje moe maar wel voldaan. Bart had op deze dag twee vriendjes uitgenodigd voor zijn verjaardagfeestje en te blijven slapen. Ze hebben zich goed vermaakt met Bart's kado: het tafelvoetbal/airhockey/basketball/biljart etc. Ook hebben ze veel videospelletjes gedaan. Lekker laat naar bed en vroeg op.

Zaterdag 30 september 2000
We beginnen deze stralend uitziende dag met wat werk in de tuin. Het heeft een paar dagen geleden gevroren en dat is direct te zien aan het landschap; bij veel bomen zijn de bladeren verkleurd en bij sommige zijn de bladeren al afgevallen en dat met een nachtvorst! Zo ook in de tuin. Bij de notenboom hangen nog alleen een hoop noten aan de boom. De bladeren en een deel van de noten ligt op het gras. De kinderen verzamelen de noten en gooien ze allemaal op een hoop. Lekker makkelijk voor de eekhorns, dan hoeven ze niet te zoeken. Wij harken bergen bladeren van het gras. Aangezien dit pas het begin van de herfst is, is het eigenlijk alleen maar bezigheidstherapie. Daarna gaan we wat balken verven die nodig zijn om een kippenren te maken. Annemiek is zo klaar met het ontwerp; een balkje hier en daar en wat spijkers. Dat is voor mij even wennen als je zolang met Pieter hebt gewerkt (niet kwaad bedoeld). Om een uur of twee moeten we naar Ithaca onder het voorwendsel dat we naar het postkantoor moeten en andere dubieuze redenen. We rijden richting Tompkins County Airport. Daar aangekomen stoppen we bij een vliegclub met een bord flightlessons. Daar begin ik nattigheid te voelen. We gaan een deur binnen en daar zit een vlieginstructeur. Eerst krijg ik een kwartiertje een video te zien over pre-flight inspection omdat, zoals de instructeur zegt: "flying is easy, but what comes before is more important". Oftewel, die dingen die je bij flight simulator overslaat (controleer je vliegtuig, enz.) wordt net de meeste nadruk op gelegd. Eigenlijk wel een wijze les. Na dit kwartiertje gaan we naar buiten, nadat ik een koptelefoon heb gekregen (gaan we vandaag dan echt al de lucht in...?). De anderen moeten buiten het hek blijven, maar het vliegtuigje (een Cessna 152) staat een 25 meter van dit hek vandaan, dus hebben ze een goed overzicht. Ik krijg wat uitleg over het vliegtuig en we pakken dan de checklist. Deze wordt helemaal afgelopen; van controle van de ailerons, propeller, banden tot de brandstof (brandstofpeilen er wordt wat brandstof afgetapt om te zien of het goed uitziet). Daarna in de cockpit klimmen. Het is echt smal in dit toestel, veel plaats is er niet). Ik ga op de pilots-chair zitten, wat ik eigenlijk niet had gedacht, maar ja we zien wel. We gaan verder met de checklist in het vliegtuig; wat controles van de flaps, besturingshandels en test van de electrische systemen. Daarna de motor starten (je moet eerst door het raampje: "clear" roepen om te controleren of er niemand bij de propeller is). Het starten is hetzelfde als in een auto; je hebt een sleutel en draait deze tot de motor aanslaat! Daarna gaan we tegen de wind indraaien om een motorcheck uit te voeren. Het is wel leuk om met zo'n ding te taxien. Je bestuurd het vliegtuig dan niet met het stuur maar met de voeten. Je hebt steeds de neiging om de handen te gebruiken maar je moet met de rechterhand de gashandel bedienen en de linkerhand kun je in de neus peuteren. Met de voeten stuur je; de voeten staan elk op een pedaal. Door een pedaal in te trappen komt het andere omhoog. Als je de bovenkant van het pedaal induwd rem je. Ik had sandalen aan en dat werkt eigenlijk niet zo goed. Je remt dan te gemakkelijk, terwijl je het neuswiel moet sturen. Na de motorcheck gaan we al taxiend richting landingsbaan. Ik laat het radiocontact met de toren over aan mijn copiloot, zodat ik me volledig kan concentreren op het taxien. De taxibaan is heel breed, maar ik weet nu waarom: je hebt deze helemaal nodig als beginnend pilootje... Het neuswiel reageert traag en daardoor druk je te hard op een pedaal en schiet je van de ene naar de andere zijde van de taxibaan. Maar de copiloot reageert cordaat en corrigeert waar nodig. Bij de startbaan aangekomen vragen we toestemming om op te stijgen. We krijgen toestemming, maar we moeten wel snel zijn omdat er een ander vliegtuig aankomt om te gaan landen. Er staat flink wat zijwind. De instructeur geeft gas en voordat ik het weet hebben we al een flinke snelheid. Ondertussen heb ik nog steeds de controls, uiteraard niet alleen, maar het voelt geweldig. We stijgen op en vliegen langs Cayuga Lake. Het vliegtuig schudt en gaat op en neer door de wind. We steken het meer over bij de Taughannock Falls. Je hebt een prachtig uitzicht over de kloof, al heb ik weinig tijd om naar beneden te kijken omdat ik het veel te druk heb om het vliegtuig te besturen. We vliegen op zicht, d.w.z. niet op de instrumenten kijken (doet de instructeur wel) en gewoon op voel de hoogte inschatten en of het vliegtuig horizontaal hangt of draait. Dit werkt boven verwachting vrij goed, zeker ook omdat het weer prachtig is. Vervolgens maken we een 270 graden bocht en vliegen we richting Enfield (waar Annemiek woont). We volgen een of andere weg. Dit gaat in Amerika heel goed omdat de wegen kaarsrecht door het landschap gaan. Ik mag wat experimenteren met het vliegtuig hoe het reageert op bochten, besturing, enz. Lekker om te doen. Ongeveer ter hoogte van Annemiek draaien we richting Ithaca-stad. We vragen toestemming van de toren om over de stad te vliegen (dit stuk maakt onderdeel uit van de airspace van het vliegveld). We beginnen met het verlagen van de snelheid en vliegen langzaam over de stad. Je zien Cornell University heel goed liggen met de vele gebouwen en sportterreinen. Ondertussen wat flaps en gas terug. Links zien we dan het vliegveld liggen. We maken langzaam een bocht naar links en we komen recht tegenover de landingsbaan. Tegen deze tijd begint de instructeur de dingen over te nemen. Ik mag de voeten op de pedalen houden en mijn rechterhand op het gas, maar hij moet de volledig bewegingsvrijheid hebben vanwege de wind. Op de grond gaat het gas flink terug en laten we het vliegtuig richting taxibaan uitrollen. Op dat moment mag ik weer sturen. Als we nog iets te snel gaan trap ik wat te hard op de remmen zodat deze piepen (konden ze aan het hek nog horen..). We gaan richting plaats waar het vliegtuig stond, zetten de motor af en doen een after flight-check. Daarna is het vliegen voorbij en kan ik opgelucht ademhalen dat we weer heelhuids zijn geland. De rest mag dan binnen het hek komen en er worden wat foto's gemaakt. Het vliegtuig wordt nog even volgetankt en dan is de les afgelopen. Eerste reactie: voor herhaling vatbaar (was Marleen al bang voor). Het is echt heel indrukwekkend, al ben je nog teveel met de besturing bezig om veel plezier van het vliegen te beleven (lijkt op de eerste autorijles). In elk geval een heel mooi kado! Iets wat ik al heel lang wilde, maar nooit van gekomen is. We gaan nog even naar de Mall en gaan we uit eten bij Friendly's. Daarna naar huis en s'nachts lekker dromen....

Zondag 1 oktober 2000
Na een lekker ontbijtje gaan we om een uur of elf naar Cornell University waar Micky werkt. Bart kent de weg daar redelijk goed. Het terrein is werkelijk heel groot. Tientallen gebouwen en terreinen en een heel wat opleidingen (techniek, scheikunde, kunst, dierenarts, hotelschool, etc.).Omdat de Campus op een heuvel ligt, heb je een schitterend uitzicht over Cayuga Lake en de stad. Op het terrein heb je ook stukken natuur; een bos, picknick terreinen en een mooie waterval. Tussen de middag gaan we broodjes halen in de supermarkt en die eten we op in een van de parken op het universiteitsterrein. We rijden daarna terug naar huis. Omdat de kinderen nog veel energie hebben en het een lekker weertje is, gaan we nog even naar de speeltuin bij de school van Tim en Niels. De kinderen hebben zich daar goed vermaakt. Om een uur of zes weer terug waar Micky een heerlijke maaltijd Taco's/Burito's heeft gemaakt. s'Avonds achter internet een hotel geboekt naar New York City. Ook gekeken om een auto te huren. We besluiten de auto s'morgens bij de plaats zelf te boeken.

Hallo allemaal,
Na een prachtige vakantie moeten we weer denken om huiswaarts te keren.We zijn wat achter met ons typewerk, maar dat komt allemaal nog wel.Vandaag al begonnen met inpakken van alle spullen. Morgen (woensdag 11 okt) rijden we om een uur of 10 s'morgens aan omdat het toch zeker 5 uur rijden is. Om 18:30 vertrekt onze vlucht (CO60). We komen donderdagochtend 07.50(jullie tijd) aan.
Tot ziens.Rene, Marleen, Gijs en Teun.

Maandag 2 oktober 2000
s'Avonds hadden we al wat tassen en spullen ingepakt om naar New York City af te reizen. Al onze reisspullen worden in Annemiek's auto geladen en we tuffen naar Hertz-auto-verhuur. Deze heeft een dependance in de stad bij Bruce's. Daar huren we een mooie witte Toyota Corolla. Al onze spullen in de auto geladen (de kofferbak zit tjokvol, dus geen auto om naar het vliegveld te rijden met nog eens drie koffers...). We nemen voor de zoveelste keer afscheid van Annemiek en gaan nog even naar Kmart om onze koelbox te vullen. Om tien uur rijden we aan richting de grote stad. Teun valt al snel in slaap en Gijs volgt na een uurtje. Na een uur of drie rijden stoppen we bij een rest area. Als automatisch worden de kinderen wakker. De koelbox wordt geplunderd, waarna we na een drie kwartier weer verder rijden. Een uurtje later zijn we ter hoogte van New York City. Omdat het nog vrij vroeg is (15:00) besluiten we om naar Liberty State Park te rijden. Dit park ligt aande zijde van New Jersey en je kunt dan 'the big apple', Ellis Island en Statue of Liberty zien liggen. Even wel opletten hoe we moeten rijden want Micky had gewaarschuwd om niet te ver door te rijden, want dan kom je in de Holland Tunnel (verbinding tussen New Jersey en New York) en je kunt dan niet meer terug (kosten $10). Maar Marleen loodst ons naar de goede weg en we vinden het park zonder dralen. Je kunt daar gratis parkeren. Het is prachtig weer. We maken een mooie wandeling via de 'Statue of Liberty Overlook' over de 'Liberty walk'. Indrukwekkend uitzicht. Er ligt in de park ook een speeltuin. De kinderen hebben veel plezier en dorst.Om een uur of half vijf rijden we richting Howard Johnson Inn. Dit ligt een30 mijl zuidelijker in New Brunswick aan route 1. We moeten een stuk tolweg nemen (kost per keer tussen de $1 en $2.45, afhankelijk van de afstand). Micky en Annemiek waren eerder bij dit hotel geweest en hadden gezegd dat het toendertijd moeilijk te vinden was. Er stond slechts een klein naambordje langs de weg. Nu stand er een heel groot bord en we hadden dat zo gezien. Alleen mistte we de afslag en dus moesten we de volgende pakken maar het was makkelijk te vinden. Volgens mij werd de Inn gerund dooreen stel indiers. Ten minste zo zagen ze uit en ze spraken Engels met een raar accent (hoor wie dat zegt). De Inn is eigenlijk een twee-hoog Motel in een vierkant gebouwd. Aan de buitenzijde kun je parkeren en de binnenplaats bestaat uit een grasveldje en een zwembad.Na afhalen van de sleutel en onze zooi in de kamer droppen zijn we te voet naar de naastgelegen eettent gelopen ('Fudruckers' genaamd). Ook deze tent wordt gerund door Indiers (misschien wel de broer van de hoteleigenaar). De kleffe hap hebben we meegenomen en in onze kamer opgegeten. Het is daar stikheet in de kamer. s'Avonds en s'nachts laten we de deur op een kier (met het kettingslot erop) om wat frisse lucht te krijgen. Wel vreemd dat er geen ventilatieroosters in de kamer zijn!

Dinsdag 3 oktober 2000
Na een zwoele nacht (vooral de temperatuur!) ontbijten we op de kamer. We pakken wat spullen in en rijden om een uur of kwart over 8 naar het Liberty Park in New Jersey. Bij het dichttrekken vergeten we de sleutel mee te nemen en kunnen we er niet meer in. Niet getreurd, ze zullen wel een reservesleutel hebben. Die pikken we wel op zodra we weer terug zijn. Bij het Liberty State Park aangekomen parkeren we bij de ferry's (kosten $5).Van hieruit kun je twee soorten ferry's nemen: een die vaart vanuit dit park naar Ellis Island en van daaruit verder naar de Statue of Liberty en retour, en de andere ferry vaart heen en terug vanuit het park naar North Cove; dit is een haven in New York City. We gaan deze dag naar New York City dus nemen we de laatste. De overtocht kost $5 p.p. enkele reis. De kinderen reizen gratis (zijn nog jonger dan drie...). De haven North Cove ligt bij het WorldTrade Center bij de duidelijk herkenbare Twin Towers. Deze torens zijn ruim 400 meter hoog en zijn de hoogste gebouwen in Manhattan (hoger dan hetEmpire State Building). Ze tellen iets van 207 verdiepingen! Je voelt jezelf echt klein als je onder het gebouw staat en omhoog kijkt. Vervolgens lopen we via Broadway (had ik me breder voorgesteld) via ... church naar City Hall. Voor City Hall ligt een klein parkje hier hebben we onze rugzakken wat lichter gemaakt. Overigens moest Gijs bij aankomst in Manhattan natuurlijk plassen. Zo heeft Gijs Manhattan ingezegend! Na het bikken zijn we verder gegaan. We wilden de subway proberen en dus zijn we afgedaald naar 's-werelds beroemste ondergrondse. In de subway ruikt het naar zweet en urine vonden we. Dat staat ons wel aan en dus bij het loket een kaartje gevraagd van de ondergrondse. We wilden naar het Empire State Building. Dit ligt ergens aan de 33-ste en34-ste straat (nummering van de straten is makkelijk in Manhattan: in het zuiden begint het bij nummer 1 (oost-west straten) en dit loopt op naarmate je noordelijker komt, de vertikale straten noemen ze Avenue's en die zijn ook oplopend genummerd). We vonden de juiste trein op het kaartje, maar konden nog niet wijs worden uit de bordjes die bij de metrolijnen hangen en dus hebben we ook dit maar gevraagd. We hadden dus de juiste trein en stapten zouit in de 34-ste straat. Iedere keer dat je van de metro gebuik maakt kostdit $1.50 p.p. (alleen volwassenen). Je kunt dan zolang in dat hol blijven reizen als je wilt (je betaald dus niet per traject). De Empire State Building is echt toeristisch. Zodra je binnen bent wordt je via bordjes, lintjes en mensen gedirigeerd naar de kaartjesverkoop voor het uitzichtpunt. Daarnaast proberen ze je een videofilm aan te smeren over New York. Dat laatste hadden we geen zin in en dus hebben we twee kaartjes gekocht voor de Panaramaview ($9 p.p.). De kaartverkoop is op de 1e verdieping en dus eerst een lift in, kaartjes kopen, weer lift in naar tweede verdieping. Op detweede verdieping in een andere super-turbo lift. Deze lift brengt je in minder dan een minuut naar de 80e verdieping. Daar weer uit de lift en naar een nadere lift die je naar de 86e verdieping brengt alwaar het uitzichtpunt brengt (je krijgt wel wat voor je geld). Bij dat liftengedoe moet je je voorstellen dat de relatief kleine liften volgepropt worden om maar zo effient mogelijk de rij wachtende mensen te verwerken. Dus sta je daar in de lift met Teun in de rugdrager en Gijs in het wandelwagentje tussen al die mensen.
Het uitzicht op de toren is geweldig. We hadden zonnig weer maar het was wel wat hei-ig (misschien het najaar, misschien wat smog, wie zal het zeggen...). Uiteraard een boel foto's gemaakt. Na dit avontuur op de toren en een liftenparade naar beneden hebben we weer een subway opgezocht om naar Central Park te reizen. Toen we onze muntjes hadden gekocht om met de metro mee te gaan stond een New Yorker daar om ons te helpen. Ik had vrij snel door wat hij wilde: uiteraard fooi voor hulp. Wat hij aanbood was dat hij ons door de poortjes sluisde en daarbij maar een muntje liet betalen. Dat andere muntje stak hij in de zak. Omdat dit mij geen extra's kostte, heb ikhem dat muntje maar gegeven. Hij heeft ons wel naar de goede trein gewezen. Bij aankomst in Central Park hebben we meteen wat te eten gekocht. Dit kostje een rib uit je lijf maar je maag moet ook wat. Je ziet daar wat zwervers op de bank liggen, maar ook gewone joggende mensen en mensen die op een bankje zitten met een boek of gewoon wat te eten. We hebben lekker wat gegeten en gedronken en zijn toen verder naar de andere zijde van het park gelopen (in de breedte uiteraard). Onderweg zagen we wat verderop wat dames in bikini (ten minste dat zag ik). Daar Amerika relatief preuts is leek medat wel iets aparts en we liepen die kant op. Het bleek dat de dames onderdeel waren van een decor. Er werd nl. op dat moment gefilmd. Wij kwamen daar als achteloze toeristen aan met onze mond open (van verbazing) en roept daar iemand: 'don't look in the camera'. Na wat rondgekeken te hebben zijn we met pijn in ons hart verder gelopen om weer een metrotje te pakken. Dit keer als terugreis naar Battery Park (zuidpunt van Manhattan, relatief dicht bijde haven North Cove). Terwijl we in de metro zaten zagen we opeens hetzelfde station weer opduiken. De trein had zich klaarblijkelijk gedraaid. Snel uitgestapt en iemand de weg gevraagd. Deze mensen moesten dezelfde kant open dus maar gevolgd. En ja hoor, we kwamen bij Battery Park aan. Daar wat gewandeld en toen via een prachtige promenade terug naar onze boot. Het was inmiddels even na vieren en de boot vertrok om 16:15. Wat een timing. In de parking van Liberty Park stond onze Toyota nog op z'n plaatsje. We zijn teruggereden naar onze Inn. We hebben even een nieuwe sleutel opgehaald en ik ben toen wat eten gaan halen. Dit was nog een hele toer, maar ik heb toch een pizzeria gevonden. Omdat ik honger had heb ik een superlarge pizza besteld. Dit was dus echt groot! We hadden daar twee dagen van kunnen eten...
Het was weer ontzettend warm en muf in onze kamer. De kinderen waren nog even buiten aan 't spelen en toen zag ik in de wand aan de buitenzijde van onze kamer een unit hangen ter hoogte van de verwarming binnen (bij mij viel toen het muntje...). Dat moet dus van de airconditioner zijn. Onmiddelijk dat ding aangezet en ja hoor lekker koele lucht uit dat ding (wel een takkeherrie, maar dat is voor kniesoren). Nadat de kinderen weer een feestje hadden gebouwd in de kamer keerde toch de rust terug in onze kamer en hebben we lekker geslapen.

Woensdag 4 oktober 2000
Na een ontbijtje laden we alle spullen in en nemen afscheid van de Inn. Het weer is weer prima. Gisteren op TV zeiden ze dat er grote kans op regen is en dus nemen we onze voorzorgsmaatregelen en nemen wat jassen en paraplu mee in onze draagbagage. We rijden weer naar Liberty Park om vandaag Ellis Island en het Statue of Liberty aan te doen. Onderweg nog even naar K-mart om onze proviant-voorraad aan te vullen. Bij het park aangekomen parkeren weweer bij de ferry. We zijn wat laat en kunnen pas de boot van 11:00 uur nemen (kosten ferry $7 p.p.; Gijs is vandaag 2 jaar want vanaf 3 jaar moetbetaald worden). Het boottochtje duurt slechts 10 minuten. Onderweg heb je een prachtig uitzicht over o.a. Manhattan, Ellis Island en Liberty Park. Ellis Island is eigenlijk een klein rots-eiland en werd heel vroeger door de indianen gebruikt voor de kweek van oesters. Dit kleine eiland is door de jaren (vooral in 1800 en begin 1900) door landaanwinning flink uitgebreidtot een eiland waar heel wat gebouwen op staan. Het eiland werd tot in dejaren zestig gebruikt om emigranten die naar Amerika wilde, te controlen en toe te laten of terug te verwijzen. In hoogtijdagen kwamen er 5000 mensenper dag binnen (in totaal 12 miljoen). Nadat de emigrantenstroom werdingedamd en het eiland niet nodig was is hier niet meer naar gekeken tot 1983. Daarna is de history gerestaureerd. Het hoofdgebouw is alleen te bezichtigen. Daar is een museum hoe het in die tijd toe ging. De mensen werden gecontroleerd op anticiteit, ziekten en of ze wel geld bij zich hadden (uiteraard is er grote periode van corruptie geweest waarbij geld alle deuren openden; what's new?). De overige gebouwen bestonden uit: onderkomens, ziekenhuis, energievoorziening, enz. Heel indrukwekkend! Tevens staan er buiten op tientallen platen de namen gegraveerd van 600.000 mensendie als emigrant zijn toegelaten ('The American Immigrant Wall of Honor'). Daar kunnen mensen voorzaten van naamgenoten opzoeken. Op Ellis Island kun je makkelijk een dag doorbrengen als je een en ander goed wilt lezen en bekijken. De kinderen zijn daar net iets te jong en te ongeduldig voor; Gijs ging op een gegeven moment op uitstallingen klimmen, toen werd het tijd om te verkassen. Ze hebben zich wel uitstekend vermaakt in de grote hal van het gebouw. Deze hal werd vroeger als ontvangstruimte gebruikt en stond in die tijd vol banken. Nu is het een grote lege hal en dus ideaal om te rennen en te ravotten. Ook andere kinderen deden daar aan mee. Om een uur of twee hebben we de ferry naar het vrijheidsbeeld genomen. De boot maakt een mooi bochtje lang het beeld zodat je ook de voorkant van het beeld goed in beeld krijgt (de voorzijde staat uiteraard naar zee gericht en Ellis Island en Liberty Park liggen aan de achterzijde). Je kunt rond het beeld lopen en je kunt in het beeld. Binnen het beeld kun je met de lift tot aan de stenen sokkel of je kunt al traplopend (vanaf helemaal beneden) met een driehonderd treden naar de kroon. Er stond een heel lange rij wachtenden om naar de kroon te lopen. Bovendien liepen die niet echt, maar ging dat in een tempo van om de paar minuten 1 stapje vooruit. Ook onze 'travel light' bagage was er niet voor bedoeld om zoiets te ondernemen. Wij gingen dus met de lift. Ook hier stond een rij wachtenden, maar dit ging in een iets hoger tempo voorwaarts. Boven heb je een mooi uitzicht over van alles wat rond het beeld ligt. Volgens mij zie je veel meer als je boven in het WTC staat. Na een rondje op de sokkel gingen we weer naar beneden. Dit keer via de trappen. Onderweg moest Gijs uiteraard weer plassen en laten in het beeld nou net geen wc's zijn. Dus Gijs onderweg maar van de sokkel laten plassen (buiten zag je een natte plek tegen hetbeeld...). Typisch toeristen. Onderweg in de sokkel kom je een kleine tentoonstelling tegen over de historie van het vrijheidsbeeld. Dit koperenbeeld is kado gedaan door Frankrijk in 1886. Het is ontworpen door de Franse beeldhouwer Bartholdi (het stalen binnenframe door Gustaf Eiffel), geheel gebouwd in Frankrijk, weer uit elkaar gehaald en in 214 kisten naar the States verscheept. De stenen sokkel is door de Amerikanen zelf betaald. Dit heeft heel wat jaren geduurd voordat dit geld bij elkaar was gespaard. In1986 is het beeld gerestaureerd (zo dit is wel genoeg geschiedenis). De boot van 15:45 konden we net halen. Op de ferry werden we nog aangesproken door een oudere bootsman dat hij de kinderen zo leuk vonden. Hij had op de heenweg naar Ellis Island al aan Gijs gevraagd wat z'n naam was. Bij het instappen op de terugweg wist hij de naam nog, best leuk. Bij de auto hebben we onszelf bijgetankt en zijn vertrokken. Onderweg hebben we nog een knallend ongeluk net voor ons zien gebeuren. We konden net ontwijken en zijn doorgereden. Na een big-macje en veel te zouten frietjes waren we om negen uur weer bijAnnemiek.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home